ما دیگر حکومتِ “ولایت” نداریم، حکومتِ “وقاحت” داریم

با درگذشت هدی صابر، یکی دیگر از فعالان ملی ـ مذهبی ایران، که در عرض یک ماه گذشته بدرود حیات گفته است، هم‌رزم و دوست وی، رضا علیجانی، مرگ صابر را خواست جمهوری اسلامی، و در جهت تهدید دیگر زندانیان می‌داند.

هدی صابر، فعال ملی مذهبی، و روزنامه‌نگار، پس از ۱۰ روز اعتصاب غذا در زندان اوین، و بر اثر سکته‌ی قلبی درگذشت. اعتصاب غذای وی در اعتراض به وقایعی بود که منجر به درگذشت هاله‌ی سحابی، از دیگر فعالان ملی مذهبی، شده بود.

رضا علیجانی، روزنامه‌نگار، فعال ملی مذهبی و سردبیر نشریه توقیف‌شده “ایران فردا” است. وی یکی از دوستان و همرزمان هدی صابر است.

ج : ایشان در حال اعتصاب غذا بوده است. حالش به‏هم می‏خورد، و ظاهراً ۲۴ ساعت درد می‏کشیده، به مسئولین اطلاع می‏دهد، و خیلی دیر به بیمارستان اعزام می‏شود. در بیمارستان با مشکلات قلبی و مشکلات دیگری مواجه می‏شود. متأسفانه درمان نتیجه نمی‏دهد، و چون دیر به بیمارستان رسانده می‏شود، فوت می‏کند.

ج : هنوز جزییات آن را نمی‏دانم، چون خانواده بسیار ناراحت هستند. ظاهراً مسئولین نمی‏خواسته‏اند خبر پخش بشود، و می‏خواستند بعد از ۲۲ خرداد، ماجرا را به خانواده اطلاع بدهند.

من صبح که به یکی از نزدیکان‏شان زنگ زدم، اصلاً اطلاعی نداشتند. ایشان در مسیر بیمارستان بودند، و خیلی آرام بودند. در تلفن بعدی، ایشان در سردخانه بود، و بسیار نگران بود، هنوز جسد را ندیده بود. در تلفن سوم، اصلاً جواب نداد، و در تلفن چهارم، یکی از همراهان‏شان، در حالی‏که به شدت ناراحت بود و گریه می‏کرد، جواب داد، و متأسفانه به علت بی‏توجهی و اهمال صددرصد مسئولین زندانی یا مقامات امنیتی، هدی صابر فوت می‏کند.

در حالی‏که، همه‏ی کسانی که تجربه‏ی زندان دارند، چه زندانی، چه زندان‏بان، چه مسئولین امنیتی و چه بازجو و شکنجه‏گر، همه‏ی این‏ها می‏دانند که، زندانی در دوجا به‏شدت جان‏اش در خطر است، یکی، زندانی‏ای که کابل می‏خورد، و ممکن است دیالیز بشود، و باید به شدت از او مراقبت بشود، و دیگری، زندانی‏ای که اعتصاب غذا می‏کند، جان‏اش به شدت در خطر است. به گمان من، این اهمال عمدی بوده، و خواسته‏اند از شر هدی صابر راحت بشوند، و اخطاری هم به بقیه‏ی زندانی‏ها داده باشند، که پایان اعتصاب غذا این است.

هدی صابر ورزشکار بود. الان گفته می‏شود که بیمار بوده و ناراحتی داشته است، اما، او هیچ بیماری و ناراحتی‏ای که حاد باشد نداشت. هدی، مانند همه‏ی شهروندان عادی بود، و ۵۲ سال و نیم سن داشت، و هیچ بیماری‌ی حادی که او را تهدید بکند، نداشت. در زندان آخر، روزی بیش از یک ساعت، یک ساعت و نیم، ورزش می‏کرد. کسانی که هدی صابر را از نزدیک می‏شناختند، می‏دانند که او ورزشکار بود، ویژه‏نامه‏ی تختی را منتشر کرد، و راجع به سنت پهلوانی کتاب دارد.

او چند ماه پیش می‏خواست اعتصاب غذا کند، مهندس سحابی به خانواده‏اش گفت: “به او بگویید که به‏هیچ‏وجه این‏کار را نکند، چون من هدی را می‏شناسم، تا آخر خطش می‏رود، و آن‏ها هم جلوی‏اش را نمی‏گیرند که هدی بمیرد”. مهندس سحابی به شدت به خانواده‏ی هدی صابر هشدار داد، و خواست از طرف او به هدی بگویند که اعتصاب غذا نکند. حال می‏بینیم که پیش‏بینی‌ی مهندس سحابی به تحقق پیوست.

ج : هدی صابر را در خیابان گرفته بودند. حکم چندین روز قبل را به او نشان داده بودند، و او را به اتهام اختفاء گرفتند. در حالی‏که هدی را جلوی دفتر کارش در خیابان دستگیر کرده بودند. گفته شد که او دارد حکم زندان قبلی‏اش را می‏کشد، در حالی‏که هیچ‏گاه چنین حکمی به رؤیت هدی نرسید، و خانواده‏ و وکیل‏اش نیز چنین حکمی را ندیدند. بعداً شنیدیم که گفته‏اند ما پیش‏گیرانه، هدی صابر را گرفته‏ایم.

هدی صابر یک پروژه‏ی اقتصادی در زاهدان داشت، و به شدت در آن‏جا، در یک منطقه‏ی فقیرنشین مشغول به‏کار بود، و به این کارهای اجتماعی معتقد بود. نمی‏دانم آن‏ها چه تصوری داشتند. بعداً هم که هدی را گرفتند، گفته بود که من حاضرم به هزینه‏ی خودم شماها را (یعنی بازجوها) را به منطقه ببرم، که ببینید این یک کار خدماتی و ملی بوده، و در ارتباط با وزارت‏خانه‏های رسمی کشور هم بود.

من فکر می‏‌کنم، دید توهم و توطئه‌ه‏ای که این‏ها داشتند، و نگاهی که به هدی داشتند، که فردی بسیار با انرژی و با انگیزه‏‏ است، این توهم و بدبینی دست به‏دست هم داد، و هدی را به زندان انداختند. به تعبیر خودشان، می‏خواستند روی او را کم کنند. به تعبیر خودشان، فکر می‏کردند هدی، که ظاهراً فعالیت علنی‏ای ندارد، احتمالاً دارد کارهای مخفی و پنهانی انجام می‏دهد. او را از زمین بیرون کشیدند، که ریشه‏های‏اش خشک بشود، و قطع بشود.

هدی صابر را، بار آخر، بدون این‏که هیچ حکم رسمی و قانونی‏ای به خودش، وکیل، و یا خانواده‏اش بدهند، گرفتند.

ج : هدی صابر فردی تقریباً همه جانبه بود. او کارشناس اقتصاد بود، در حوزه‏ی ورزشی کار کرده بود، در رشته‏ی تاریخ تحقیق کرده بود، و کلاس‏‌های تاریخ داشت، با جنبش دانشجویی نیز ارتباط خیلی نزدیکی داشت. اکثر بچه‏های نسل ۱۸ تیر، هدی صابر را می‏شناسند. او در کنگره‏ها و اجلاس‏های تحکیم، معمولاً یکی از اعضای ثابت، و یکی از سخنران‏های ثابت‏اش بود. او در مجله‏ی “ایران فردا” مسئول سرویس اقتصادی‌ی ما بود. ویژه‏نامه‏ای به مناسبت پنجاهمین سال برنامه و بودجه داشتیم، که سردبیری‌ی آن بر عهده‏ی هدی بود. به بنیان‏گذاران مجاهدین خلق، از جمله حنیف‏نژاد و… علاقه‏ی ویژه‏ای داشت. ضمن این‏که مشی سیاسی کنونی مجاهدین خلق را قبول نداشت، و با آن‏ها مرز داشت، اما، در عین حال، به بنیان‏گذاران مجاهدین علاقه‏ی ویژه‏ای داشت. کتابی به نام “سه هم‏پیمان عشق” را در همین سال‏های اخیر کار کرده بود، که منتشر شد. ویژه‏نامه‏ای برای تختی منتشر کرد، و هم‏چنین، درباره‏ی دکتر مصدق تحقیقی کرده بود، که به صورت کتاب، و شکل‏های دیگر رسانه‏ای، منتشر کند.

هدی واقعاً یک‏نفره، یک لشکر بود. یعنی خیلی بیش‌تر از توان‏اش، خیلی بیش‌تر از آن‏چه از یک نفر توقع می‏رود، فعالیت می‏کرد. این را همه‏ی کسانی که از نزدیک با صابر سر و کار داشتند، تأیید می‏کنند. او انسان ویژه‏ای بود، اگر برای دیگران سخت‏گیر بود، برای خودش، به صورت مضاعفی سخت‏گیر بود. خیلی منظم بود، نظم زندگی‌ی شخصی‏اش زبان‏زد بود. سر قرار آمدن‏هایش، سر ساعت آمدن‏هایش، و دقت‏اش در کارها، زبان‏زد همه‏ی دوستان بود. واقعاً من نمی‏دانم این فاجعه را چگونه می‏توان هضم کرد.

این خرداد، برای ما خرداد شومی شده است. سه کشته و سه مرگ؛ عزت‏الله سحابی، هاله سحابی، و حالا هدی صابر. من را یاد ۱۶ آذر می‏اندازد که سه شهید دانشگاه، پای کودتای ۲۸ مرداد، کودتای استبدادی و استعماری، قربانی شدند، و حالا این سه قربانی‌ی ما هم، سه قربانی‌ی مردم ایران، پای کودتای سال ۸۸ هستند. آقای مهندس سحابی، که در پایان عمر زجرکش شد. هاله سحابی که با رنج و درد و زیر ضرب مأمورین وحشی کشته شد. و حالا هدی صابر، که در زندان، به نوعی اعدام نامرئی شد.

ج : جامعه‏‌ی ایران، یک جامعه‏‌ی متکثر است. افراد مذهبی، غیرمذهبی، مذهبی‌ی سنتی، و مذهبی‌ی مدرن در آن هستند. ملی ـ مذهبی‏ها هم بخشی از این جامعه‏ی متکثر هستند. در این‏جا، دیگر هدی صابر یا هاله یا عزت‏الله سحابی، تنها متعلق به جریان ملی مذهبی نیستند. این‏ها متعلق به ملت ایران‏ هستند. این‏ها هدیه‏ی ملت ایران، قربانی‏های این جامعه، در مقابله با کودتای ۸۸ هستند. ما هم، همان‏طور که دوستان‏مان در بیانیه‏شان گفته‏اند: “ما همه سحابی هستیم، ما همه هاله هستیم”، امیدواریم مشی و منش و روحیه و دقت و نظم هدی صابر را همه ادامه بدهند.

جدا از تشکل ما، این تفکر جوانه‏هایی هم در جامعه خواهد داد، در کنار دیگر طیف‏ها و جریان‏ها. امیدواریم این، (شاید نشود گفت مرگ، به قول یکی از دوستان که گفت یک حماسه است) حماسه‌ی روحیه و انگیزه‏ی جنبش دمکراسی‏خواهی و جنبش سبز را در ایران آبیاری کند، و روحیه‏ی هم‏گرایی‌ی ملی را در میان منتقدین و تحول‏خواهان افزایش بدهد، و انرژی بیشتری آزاد کند، برای غلبه بر مشکلات و موانع بزرگی که در سر راه وجود دارد.

واقعاً هضم این فاجعه برای من خیلی سخت است. من احساس می‏کنم، در ایران ما دیگر حکومت “ولایت” نداریم، به نوعی حکومت “وقاحت” داریم، وقاحتی که به سرانجام و اوج خودش رسیده است.