در ستایشِ میان‌سالگی
آمدیم و شوهر پیدا نشد. امکان‌اش هست. یا به این علت که تعداد مردان می‌گویند کم‌تر از زنان است، یا به این دلیل که “تو این زمونه جز خر کسی شوهر نمی‌شه” (به قول شهر قصه)، با این مهریه‌های بالا، و خطر به اجرا گذاشتن‌اش، یا این‌که اصلاً بخت‌ات بسته است، در پیشانی‌ات نوشته شده تجرد. بگذریم. از این‌که شاید خودت از خیر و شر تاهل گذشته باشی. خب تکلیف چیست؟
… آمدیم و، “ولی”، گیرم “قهری”، اصلاً مرده باشد.
… آمدیم و، حاکم شرع، و دادگاه صالحه، “رشیده” بودن زن را تصویب نکرد.
می گویند: “زنان در ۴۰ سالگی به رشد عقلی می‌رسند” (خانم فاطمه رهبر رییس فراکسیون زنان مجلس شورای اسلامی به نقل از دیگران، به نقل از هفته‌نامه‌ی “متن”). این همه بی‌عقل را پس چرا تشویق به ازدواج می‌کنند؟ یعنی قرار است این همه بی‌عقل، مادران فرزندان این مرز و بوم شوند. تکلیف را باید روشن کرد. مگر نه این‌که شرع سن شرعی بلوغ و رشد را گفته است ۹ ساله، و قانون مدنی سن آمادگی برای ازدواج را ۱۳ سالگی اعلام کرده؟
می گویند: “پیش‌زمینه‌ی تصویب این لایحه مبتنی بر آمار و اطلاعاتی است که هر چند کم، اما قابل توجه هستند.” : مخاطرات اخلاقی و امنیتی در کشورهای بیگانه، به دلیل قاچاق دختران و زنان.
سیدحسین نقوی‌حسینی، سخنگوی کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس، می‌گوید: “افزایش سقف سنی‌ی زنان، در گرفتنِ گذرنامه، برای حفظ سلامت و ورود و خروج آنها تنظیم شده است”، “برای حفظ سلامت در ورود و خروج زنان از کشور.”
اگر، این آمار و ارقام، مبنی بر ناسالم بودن سفر زنان مجرد، کم است، که نمی‌شود تعمیم داد، و این همه مجرد سالم را از سفر محروم کرد. آن عده محدود ناسالم آن‌قدر خلاقیت دارند که در همین مرزهای وطن هم امکانات زیست ناسالم را به هر ترتیبی تدارک ببینند. اگر هم، این آمار، قابل توجه است، که باید دست به دامن جامعه‌شناس و مردم‌شناس و… شد، که چرا؟ و تمهیدات دیگری چید.
معنای دیگرش این است که: زنان تا چهل سالگی پتانسیل جذابیت بالاتری دارند، و در معرض وسوسه‌ی بیش‌تر، یا وسوسه کردنِ بیش‌تری هستند. از چهل سالگی به بعد اصلاً کی به آنها نگاه می‌کند؟ پُر چین و شکن، با موی سپید و پوکی‌ی استخوان و…
این نخستین بار است که خوشحالم از میان‌سالگی. “رشیده” و “عاقل” و “بی ولی قهری”، گیرم بی‌خطر. دیگر نه برای امنیت خودم، نه برای امنیت کشور در آن سوی مرزها، خطری تلقی نمی‌شوم. دیگر هیچ کس مانع از خروج من یکی نمی‌تواند بشود. ولی‌ی قهری‌ام سال‌ها است که مرده، دستِ حاکمِ شرع هم به من نمی‌رسد. زنده باد میان‌سالگی!
